Το Λαχείο

Ένα διήγημα

του Θεμιστοκλή Κατσαούνη

Δημιουργοί του Γραπτού Λόγου

Γαλήνη!!! Αυτό έχω να πω μόνο για την ζωή μου! Γεννήθηκα φτωχή και έζησα σαν Βασίλισσα. Τι πιο υπέροχο από μια ευτυχισμένη ζωή, με έναν άνδρα σαν λιοντάρι δυνατό, που δεν φοβήθηκε τίποτα στον κοινό μας βίο, και δούλεψε για να μην λείψει τίποτα σε εμένα την πολυαγαπημένη του σύζυγο και την μονάκριβη κόρη μας. Λένε πως δύο είναι τα πιο ευτυχισμένα έτη της ζωής ενός ανθρώπου τα 23 και τα 69. Στα 23 αρχίζεις την ζωή σου έχοντας μαζέψει όλα τα εφόδια της πρώτης νιότης και μπροστά σου ξεχύνονται αράδες χρόνια. Τι ωραία ηλικία! Και στα 69 αναλογίζεσαι το σύνολο της ζωής και το ωραιοποιείς για να περιμένεις έναν γαλήνιο θάνατο και όταν έχεις ζήσει σαν εμένα δεν έχεις να φοβάσαι πως θα κάνεις έναν άσχημο ύπνο μέσα στο φέρετρο σου. Ναι, ήταν πράγματι ωραία και θα μπορούσα να την εκφράσω ως θαυμάσια χρονιά αυτή των 23, ως υπέροχη χρονιά, ως χρονιά ορόσημο για την ζωή μου. Θα πείτε, γιατί και θα έχετε και δίκιο, τη διαφορά είχα εγώ από όλες τις άλλες κοπέλες της ηλικίας μου εκείνη την εποχή;

Η διαφορά ήταν ή μάλλον εκείνο που έκανε την διαφορά ήταν το ότι γνώρισα τον Πέτρο: νέος, ωραίος, ψηλός, ξανθός, με γαλάζια μάτια, μορφωμένος, κοσμικός και πάνω από όλα εφοπλιστής.

Ήταν Οκτώβριος του 1972 και δούλευα στην Εθνική Τράπεζα και μάλιστα σε πολύ καλή θέση. Λίγους μήνες πριν είχα πάρει με άριστα το πτυχίο μου, από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ο Πέτρος ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και ερχόταν στην τράπεζα μας για να διαπραγματευτεί ένα δάνειο, για την οικογενειακή ναυτιλιακή εταιρεία που είχαν.

Τον πατέρα του τον ονόμαζαν ο καπετάν Ωκεανός αντί για Γεώργιος Αθανασόπουλος που ήταν το ονοματεπώνυμο του.

Ο Πέτρος δούλευε στην ναυτιλιακή τους επιχείρηση παράλληλα με τις σπουδές του, από τα 19 του μόλις χρόνια.

Ήδη είχε μεγάλη εμπειρία στον κλάδο των ναυτιλιακών επιχειρήσεων και επιπροσθέτως ήταν ένας τζέντλεμαν με τα όλα του, που έκανε θραύση στο ασθενές φύλο, στο ελληνικό, αλλά και παγκόσμιο τζετ σετ, διάγοντας μια πολυτελή ζωή με ταξίδια και πάρτι ανά την υφήλιο.

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από αυτόν ήταν και η πρώτη μας οπτική επαφή, είχε ομορφιά αγγέλου, τα γαλάζια του μάτια αντίκρισαν αμέσως τα δικά μου, τότε με ένα αίσθημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κεραυνοβόλος έρωτας χαμογελάσαμε και οι δύο λουσμένοι από το φως που κυριεύει όλους τους ερωτευμένους. Έτσι, δηλαδή, νομίζω πως συμβαίνει σε όλους τους ερωτευμένους, πάντως σε εμένα έτσι συνέβη και τω όντι αυτό το συναίσθημα ήταν ο έρωτας και για να μην σας τα πολυλογώ ήταν ο έρωτας της ζωής μου, καθώς όπως καταλάβατε από τα συμφραζόμενα είχα και εγώ τις εμπειρίες μου, ως μορφωμένη, αριστούχα και πρωτευουσιάνα.

Κάθε φορά που ο Πέτρος ερχόταν στην τράπεζα με κοιτούσε και τον κοιτούσα και οι δύο μας γελούσαμε μέχρι τα αυτιά. Αυτό συνέβαινε για τους επόμενους τρεις μήνες από την πρώτη μας συνάντηση, που έγινε ένα συννεφιασμένο πρωινό του Οκτωβρίου Οκτώβριος του 72, τι υπέροχη αφετηρία για τη ζωή μου, για τη ζωή μου είπα, συγχωρέστε με, για τη ζωή μας και για την μετέπειτα οικογένεια μας, με την υπέροχη κόρη μας την Νατασούλα. Γεννήθηκε μετά από πέντε χρόνια και τώρα μου έχει χαρίσει και δύο εγγονάκια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι, αλλά αυτά θα σας τα πω μετά. Τώρα πρέπει να σας διηγηθώ μια τεράστια ιστορία που υπάρχει μέχρι το σήμερα. Θα σας τα πω όλα όμως και όλα είναι υπέροχα, δεν έχετε παρά να με ακούσετε, μάλλον παρά να διαβάσετε τα όσα σας εκμυστηρεύομαι σε αυτές τις κόλλες χαρτί στα 69 μου χρόνια, κάνοντας τον απολογισμό της ζωής μου.

Σήμερα, που έχασα τον πολυαγαπημένο μου σύζυγο μετά από 45 χρόνια κοινής πορείας, σχέσης και γάμου μαζί και τώρα είμαι και εγώ άρρωστη από καρκίνο, αλλά δεν ανησυχώ που θα πεθάνω, σε λίγα χρόνια ή και σε λίγους μήνες, στην ζωή μου πήρα πολύ αγάπη, από πολλούς ανθρώπους και είμαι κατηγορηματικά βέβαιη πως την άξιζα.

Δεν υπάρχει μια μόνη πράξη που ίσως να μην είναι η πρώτη μιας σειράς ατελείωτης αναφέρει ο Χ.Λ. Μπόρχες και έχει δίκιο. Τον Φεβρουάριο του 73 προς το τέλος του μήνα, τότε που ο ήλιος εμφανίζεται δειλά – δειλά και αρχίζει να ευωδιάζει Άνοιξη· όλοι οι νέοι ζούνε τον οίστρο του ερχομού της μαγείας της φύσης· ο Πέτρος ήρθε στο γραφείο μου και μου μίλησε.

-Ωραία μου δεσποινίδα κάθε φορά που σας βλέπω μου έρχεται πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη! Είναι σαν να μου χαρίζετε την Άνοιξη! Με όλη την αύρα που αποπνέετε! Θα δείτε που στο τέλος θα κατακτήσω το χαμόγελο σας! Θα είμαι νικητής!!!

-Δε θα το πετύχετε ό,τι και να κάνετε! Να είστε βέβαιος για αυτό! Όσο ωραία και αν μιλάτε και όσο γοητευτικός και να είστε!

-Αλήθεια έτσι πιστεύετε! Θα σας περιμένω κάθε μέρα μετά την εργασία σας μέχρι το τέλος της Άνοιξης απέναντι από την τράπεζα, αν μέχρι τότε δεν έρθετε να είστε βεβαία πως δε θα σας ενοχλήσω ποτέ ξανά! Θα σας περιμένω!

Των λουλουδιών η Άνοιξη είχε έρθει. Ο Πέτρος περίμενε έξω. Όταν τον κοιτούσα γελούσα και προσπαθούσα να πνίξω το γέλιο μου και ήμουν τόσο ευτυχισμένη που δεν περιγράφεται,αλλά παράλληλα φοβόμουν μην φύγει και τον χάσω και δεν μείνει εκεί μέχρι το τέλος της Άνοιξης. Αυτός με κοιτούσε με τόση αγωνία και με έβλεπε που φαινόμουν αδιάφορη και αργότερα όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένοιωθε φόβο μήπως τον απορρίψω και δεν τον θελήσω για σύντροφο, παρά τον έρωτα του που ήταν έκδηλος σε εμένα, αλλά και στον καθένα που γνώριζε τον Πέτρο και την υπομονή του. Καταλάβατε λοιπόν πως είχα πάρει τις πληροφορίες μου, αλλά ήθελα και εγώ να τον ψήσω λίγο όπως κάνουν όλες οι κοπέλες, σε όλα τα αγόρια και αυτό έκανα, μέχρι τις 31 Μαΐου.

-Γεια σου Πέτρο! Ήρθα και χαίρομαι για την υπομονή και επιμονή σου και για αυτήν σε επιβραβεύω με την παρουσία μου! και χαμογέλασα όλο έρωτα για αυτόν!

-Αργά, αλλά στην ώρα του! είπε ο Πέτρος! Έσκυψε με αγκάλιασε και με φίλησε με πάθος στο στόμα.

Πίστευα πως θα τον απωθήσω, πως θα τον σπρώξω μακριά μου, αλλά δεν το έκανα, του παραδόθηκα εκείνη την στιγμή, αλλά και για πάντα. Μετά από μερικούς μήνες φύγαμε ταξίδι στην Νέα Υόρκη και θα σας διηγηθώ πόσο υπέροχα πέρασα το πρώτο μου μακρινό ταξίδι μαζί του.

Καθώς φτάναμε με το αεροπλάνο στο κεντρικό αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης αντικρίσαμε από μακριά τους ουρανοξύστες του Μανχάταν. Βλέπαμε τον ποταμό Χάντσον. Είχαμε πάει στην Νέα Υόρκη για κάποιες δουλειές, που είχε ο Πέτρος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, καθώς εδώ ήταν εισηγμένη η ναυτιλιακή εταιρία της οικογένειας του. Αν και ο πατέρας του δεν εκτιμούσε πολύ την τέχνη και γενικά τον πολιτισμό και ήταν πιο πρακτικός άνθρωπός ο Πέτρος δεν του έμοιαζε σε αυτό, όπως στην εργατικότητα. Ένοιωθα υπέροχα είχαμε ήδη κλείσει εισιτήρια για τα καλύτερα θέατρα και μουσεία της πόλης, αλλά και για τόπο διαμονής είχαμε επιλέξει ένα εκπληκτικό ξενοδοχείο παρά ταύτα ο Πέτρος μου είπε πως μου ετοίμαζε κάποια έκπληξη χωρίς όμως να μου πει ποια ήταν αυτή. Ένοιωθα μία Βασίλισσα!!!

Όλα τα φρόντισε ο σύζυγος μου πήγαμε και δειπνήσαμε με περίσσιο ρομαντισμό στα καλύτερα εστιατόρια, παρακολουθήσαμε παραστάσεις σε θέατρα και στην μητροπολιτική όπερα, κάναμε ψώνια, πήγαμε σε μουσεία και στο Σέντραλ Παρκ, περπατήσαμε πιασμένοι χέρι – χέρι στους δρόμους της πόλης, αλλά κάτι έλειπε μέχρι πότε θα ήμουν αστεφάνωτη; Μέχρι πότε θα ήμουν η κοπέλα ή η φιλενάδα ή ακόμη χειρότερα η γκόμενα, που τον συνόδευε παντού, αλλά δεν είχε λόγο στη ζωή του, καθώς δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε βέρες;

Την πέμπτη μέρα όταν είχαμε τελειώσει το βραδινό μας, μου πρότεινε να ανέβουμε στην ταράτσα του ουρανοξύστη, όπου και βρισκόταν το ξενοδοχείο, από εκεί η θέα ήταν υπέροχη, μου μιλούσε για τόσο ωραία πράγματα που ακόμη μία φορά ένοιωθα Βασίλισσα! Μέχρι που εκεί που βρισκόμασταν προσγειώθηκε ένα ελικόπτερο και αυτός μου είπε: «Έλα αυτή η στιγμή είναι μόνο για εμάς!» δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε, αλλά τον ακολούθησα. Μέσα στο ελικόπτερο η θέα ήταν μαγευτική και ο Πέτρος μιλούσε απερίγραπτα γοητευτικά! Μέχρι που έβγαλε ένα δαχτυλίδι και μου είπε: «Θέλεις να γίνεις η γυναίκα μου!!!». Δεν ξέρω, γιατί αλλά ένοιωσα να εκνευρίζομαι, αλλά για να σας πω την αλήθεια δεν είχα που να πάω, έτσι μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής είπα το «ναι» κι από εκεί και πέρα η ζωή μου ήταν σαν παραμύθι!

Το λαχείο-όμως -της ζωής μου δεν ήταν ο υπέροχος γάμος μου με τον Πέτρο, αλλά η κόρη μου, με τα παιδιά της, που τώρα την βλέπω να έρχεται μπαίνοντας από την αυλόπορτα της βίλλας, όπου και μεγάλωσε μαζί μας με μια υπέροχη ζωή και έγινε ένας υπέροχος άνθρωπος με μία επίσης υπέροχη οικογένεια.

-Γεια σου μαμά κοίτα ποιους σου φέρνω εδώ!

-Γιαγιά, μην στεναχωριέσαι για τον παππού, θα είμαι εγώ μαζί σου!

-Τότε Γιωργάκη δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, αφού εσύ τώρα μαζί με την Μαρία θα με προστατεύετε!

Ο εγγονός μου, ο Γιωργάκης μου, ήρθε και με αγκάλιασε και ένοιωσα τη ζεστασιά του μικρούλη μου. Εκεί κοιμήθηκα για πάντα στην αγκαλιά του, με την Νατάσσα και την Μαρία δίπλα. Η Νατάσσα, το λαχείο μου, που τόσες φορές με έκανε υπερήφανη έκλαιγε δίπλα μου συγκινημένη και τα μικρά με αγκάλιαζαν όλο αγάπη! Γαλήνη!!!

©Typologos.com 2022