Η γενιά που φεύγει- Μια σκέψη
Γράφει ο Νίκος Μόσχοβος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Για τη γενιά που φεύγει, γράφει ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Νίκος Μόσχοβος. Φωτογραφία από armennano από το Pixabay
Η γενιά που έζησε τα δεινά και τις περιπέτειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σιγά – σιγά «φεύγει» από τη ζωή. Πρόκειται για γυναίκες κι άνδρες, που έζησαν πολλά. Είδαν το φρικτό προσωπείο του πολέμου να «ζωντανεύει» μπροστά στα μάτια τους.
Έδωσαν τα πάντα
Ήταν εκείνη η γενιά, που «έχασε» την αθωότητά της, πολεμώντας για τα πανανθρώπινα ιδανικά, όπως είναι η ελευθερία, η ζωή,η δημοκρατία και η ειρήνη. Έδωσαν τα πάντα. Πολλοί από αυτούς «κυνηγήθηκαν» στις πατρίδες τους μετά από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Πίστεψαν τις θεωρίες αρχηγών
Πίστεψαν τις θεωρίες των αρχηγών τους, ενώ οι ίδιοι δεν ήξεραν τίποτε για το «μοίρασμα του κόσμου», που έγινε στη Γιάλτα. Άλλοι από αυτούς προνόησαν περισσότερο και δεν «προχώρησαν» σε αλληλοσκοτωμούς.
Είχαν σπουδαιότερα πράγματα να κάνουν.
Να κλείσουν πληγές και να αρχίσουν την ανοικοδόμηση των χωρών τους. Ετούτη η γενιά έζησε και την περίοδο του «Ψυχρού πολέμου». Τότε οι παλαιοί πολεμιστές ευχόταν να τελειώσει γρήγορα η ισορροπία του τρόμου.
Μετά από τον πόλεμο πολλοί από αυτούς γύρισαν στα σπίτια τους. Άλλοι ήταν αρτιμελείς.
Άλλοι περπατούσαν σα «ζωντανοί σκελετοί» γυρνώντας στο σπίτι τους, αφού γνώρισαν τη κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Άλλοι ήταν μαυρισμένοι από τον ήλιο,αφού είχαν πολεμήσει στη Σαχάρα.
Η υπόσχεση
Όλοι τους, όμως, έδωσαν μία υπόσχεση.Να διηγούνται στα παιδιά τους σαν να ήταν παραμύθια τα γεγονότα, που βίωσαν οι ίδιοι, όταν όλος ο πλανήτης πήρε «φωτιά». Ελπίζοντας, πως από τις διδαχές θα μάθουν οι επόμενες γενιές το «τι εστί πόλεμος».
Το δάκρυ
Σήμερα όσοι έχουν απομείνει από αυτούς ζουν οι περισσότεροι με ένα γιαουρτάκι και μία πενιχρή σύνταξη. Έχουν «πατήσει» πλέον την ηλικία των 90 ετών, αλλά πάντοτε δακρύζουν στο άκουσμα της είδησης ενός οποιουδήποτε πολέμου.
Οι ηλικιωμένοι απόμαχοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου- σε όποια χώρα κι αν κατοικούν- δε «ξεχωρίζουν» τους πολέμους σε άδικους και δίκαιους, παρά μόνον εύχονται η ανθρωπότητα να πορευθεί εν ειρήνη.
Θέλουν να αφήσουν
ένα καλύτερο κόσμο
Θέλουν μονάχα, να ξέρουν πως το παιδί τους και το εγγόνι τους θα ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο.Σ’ ένα κόσμο, που θα δημιουργεί, θα επικοινωνεί και θα συναλλάσσεται με νηφάλιο τρόπο.
Η μοναδική έγνοια τους
Πολλοί από αυτούς αναρωτιούνται, εάν θα ξεχάσουμε εμείς οι νεότεροι και τα παιδιά μας, όσα εκείνοι μας δίδαξαν. Είναι η μοναδική έγνοια τους.
Δε νοιάζονται ούτε για την πρόοδο της τεχνολογίας και μήτε τους ενδιαφέρει να έχουν μια καλύτερη σύνδεση στο κινητό τηλέφωνο.
«Ποτέ πια πόλεμος» φωνάζουν οι ίδιοι από τα βάθη της ψυχής τους. Στα μάτια τους καθρεπτίζεται η γνώση της πείρας και τα βάσανα μίας ζωής. Εάν συναντήσετε ποτέ τον απόμαχο αεροπόρο από το Αϊντάχο ή τον ηλικιωμένο πλέον πολεμιστή του Στάλιγκραντ μία φράση θα σας πουν μονάχα:
« Ας μη ζήσετε ποτέ
όσα περάσαμε εμείς»
Αν ρωτήσετε τον παππού η την γιαγιά σας, κάτι θα θυμούνται ακόμα να σας πουν κι αυτοί από τη λαίλαπα της παγκόσμιας σύρραξης. Ρωτήστε τους παλαιότερους, μάθετε τις ιστορίες τους, γράψτε τις σε ένα τεφτέρι ή σε ένα φύλλο χαρτί ή αποτυπώστε τις στο διαδίκτυο. Δεν έχει σημασία το πως θα το κάνετε, απλώς πρέπει να σωθεί η παρακαταθήκη τους. Πάση θυσία.
Πορευθείτε εν ειρήνη, γιατί έχετε να γνωρίσετε κι άλλους κόσμους.Φωτογραφία από Gerd Altmann από το Pixabay
Η απώλεια της μνήμης
Οι πολιτικοί, σήμερα, φαίνεται πως ξέχασαν τα διδάγματα της γενιάς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
«Εμείς μπορούμε να διοικήσουμε καλύτερα»,λένε οι μεν.
«Είστε ανοργάνωτοι, δε μπορείτε να διοικήσετε» απαντούν οι δε.
Το οξύμωρο
Το οξύμωρο είναι ότι κάποιοι από αυτούς φαντασιώνονται αναθεωρητισμούς και αλλαγές συνόρων, μεγαλεία κι ανασυστάσεις τεράστιων αυτοκρατοριών.
Φαντασιώνονται πως μόνον αυτοί είναιοι ηθικοί και όλοι οι άλλοι έχουν το άδικο, καθώς και βρίσκονται σε παρακμή. Ως κυβερνώντες μισούν κάθε αντίλογο, καθώς και τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Το κρίμα για την ανθρωπότητα είναι πως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξαναθυμίζει πάλι εκείνες τις ζοφερές ημέρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Ουκρανοί έχουν μόνο μια επιλογή: Να νικήσουν και θα νικήσουν, γιατί απλούστατα πολεμούν για τη χώρα τους.
Η φαντασίωση
του αναθεωρητισμού
Η φαντασίωση του αναθεωρητισμού από κάποιους κυβερνώντες τους «οδηγεί» από το ένα λάθος στο άλλο, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι αθώοι.Σήμερα στη ζωή δεν υπάρχουν οι εύκολες λύσεις, αλλά το ζητούμενο είναι γι’ όλους τους ανθρώπους είναι μόνον ένα, η ειρήνη. «Πορευθείτε εν ειρήνη, γιατί έχετε να γνωρίσετε κι άλλους κόσμους», δε μας είπαν κι όλοι οι σοφοί; Αμήν.
©Typologos.com 2022
