Για τους σπόρους που δε φύτρωσαν ακόμα…
Ένα ποίημα
της Άννας Συμεωνίδου
Δημιουργοί του Γραπτού Λόγου
Φυσάει κι ανταριάζει ο ουρανός.
Είναι από εκείνους τους άκρως δροσιστικούς ανέμους
που κουβαλούν ψιθύρους, χαιρετίσματα κι αιτήματα αποσιωπημένα
που ποτέ δεν έφτασαν στον πραγματικό παραλήπτη τους…
Που νοτίζουν τα βλέφαρα, σερβίροντάς τους δάκρυα στρουμπουλά μα ακάνθινα…
Οι ατέρμονοι ροδώνες της ψυχής δεν αρκούνται, φευ1,
στα λιγοστά τούτα δάκρυα για να ποτιστούν….
Οι σπόροι που αναμένουν, σαν αλπινιστές, να αναρριχηθούν στον ορίζοντα,
στο κορμί ενός βλαστού και άνθους,
πιο χαμερπείς από ποτέ σέρνονται τώρα κι ζητούν απ’ το χώμα-κομιστή τους
να τους φέρει το νερό που λαχταρούν..
Κείτονται, πελιδνοί και καταγέλαστοι,
υπομένουν τη θυμηδία με την οποία αντιμετωπίζονται απ’ τη γη,
τη γη εκείνη που θα ‘πρεπε να ‘ναι τροφός κι όχι εχθρός τους…
Καθάρια από τοξικές ουσίες και ρυπογόνα στοιχεία,
να τους αγκαλιάζει και να τους αρματώνει,
κι όχι καθ’ έξιν να τους απογυμνώνει…
Κι ο ήλιος;
Να μη του επιρριφθούν κι αυτουνού ευθύνες για την ανατροφή
των αποδυναμωμένων τούτων σπόρων;
Θαρρώ πως μάλλον δε φταίει αυτός,
αλλά τα ζιζάνια που ένθεν κι ένθεν2 τους πνίγουν και τους στερούν τη θέα του…
Σου θυμίζει κάτι όλη αυτή η περιβαλλοντική τραγωδία;
Μήπως αντανακλά την ίδια την κοινωνία;
Μήπως οι σπόροι είν’ ο απροστάτευτος, φτωχός λαός,
η γη οι κατάπτυστοι κυβερνήτες του,
οι τοξικές της ουσίες οι φιλοδοξίες που τους δηλητηριάζουν
και τα ζιζάνια όσοι εθελοτυφλώντας τους υποστηρίζουν…;
Σε μια τέτοια κοινωνία θες να ζεις, σπόρε;
Μια τέτοια γη που εσύ επικροτείς τη μόλυνσή της απαιτείς να σε κρατά ζωντανό;
Απορώ πώς…
Ξέρεις, καμιά φορά ‘κείνος ο άνεμος που σου ‘λεγα,
γίνεται ούριος και μηνύει ό,τι και όπου πρέπει.
Αρκεί ο ασκός του Αιόλου να μη μείνει για πολύ ανοιχτός…
Να ‘σαι σίγουρος.
Ενός… μύρια έπονται.
Καλού ή κακού, είναι στο χέρι σου.
1 αλίμονο, δυστυχώς
2 εκατέρωθεν, από εδώ και από εκεί
©Typologos.com 2022
