«Εφηβεία Adolescence» Ο καθρέπτης της ζωής

Γράφει ο Νίκος Μόσχοβος

Δημοσιογράφος- συγγραφέας

Η κάμερα «γράφει» συνεχώς σε πρώτη λήψη «καθρεπτίζοντας» τη σκληρή πλευρά της ζωής και αναδεικνύοντας μια «ροή» κρίσιμων ερωτημάτων για τη σύγχρονη κοινωνία στη τηλεοπτική σειρά του Netflix με τίτλο: «Εφηβεία- Adolescence» (πρεμιέρα: 13 Μαρτίου 2025), την οποία σκηνοθέτησε ο Φίλιπ Μπαραντίνι σε σενάριο των Τζακ Θορν – Στίβεν Γκράχαμ και έχει ως υποκριτική αποκάλυψη τον Όουεν Κούπερ, που ενσαρκώνει τον 13χρονο μαθητή, Τζέιμι Μίλερ.

Τα τέσσερα στάδια 

ενός αριστουργήματος

Η όλη κινηματογραφική αφήγηση γίνεται σε τέσσερα στάδια, που αφορούν στο χώρο της ανάκρισης, στο σχολικό περιβάλλον, στη ψυχαναλυτική εμβάθυνση του διαταραγμένου κόσμου ενός αγοριού και το δράμα, που «κρύβεται» πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας οικογένειας ή της κάθε οικογένειας;

Αριστουργηματικά «κινείται» η κάμερα ανάμεσα στους χώρους ή υπέργεια με τα «drones» και μας διηγείται μια ιστορία πολλαπλών μηνυμάτων σε 4 επεισόδια, τα οποία  θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν ενοποιηθεί στο «καμβά» μια ολόκληρης ταινίας.

Η ανάκριση

Η σκηνή με την έφοδο των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στο φιλήσυχο σπίτι του υδραυλικού, Έντι Μίλερ, που τον υποδύεται ο Στίβεν Γκράχαμ μας «εισάγει» αμέσως στη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής.

Το «σπάσιμο» της πόρτας με το κριό, η διατάραξη της γαλήνης μιαςοικογένειας, η σύλληψη του 13χρονου, οι κραυγές αγωνίας της μητέρας, του πατέρα και της αδελφής μας δείχνουν το πόσο δύσκολο να τηρήσουν οι αστυνομικοί τη «γραμμή» ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα και στο οικογενειακό άσυλο και στο τι πραγματικά θα αντικρύσουν, όταν θα μπουν μέσα στο σπίτι, αφού έχουν αρκετά  στοιχεία για την υπόθεση δολοφονίας μιας μαθήτριας.

Οι πιο δύσκολες υποθέσεις

Ύστερα, η αφήγηση αντικατοπτρίζει ρεαλιστικά τα πρώτα στάδια της προανακριτικής διαδικασίας, δείχνοντας το πόσο δύσκολες είναι πάντοτε οι νομικές υποθέσεις- πόσο μάλλον στην περίπτωση μιας δολοφονίας με εμπλεκόμενους ανήλικους- για όλους τους εμπλεκόμενους, δηλαδή τους αστυνομικούς, τα μέλη της οικογένειας, τους νομικούς και το ιατρικό προσωπικό.

Όλοι προσπαθούν να «κρατήσουν αποστάσεις», προσπαθούν να είναι αντικειμενικοί, αλλά τα μέχρι και στιγμής βιντεοσκοπημένα στοιχεία είναι αδιάσειστα, αλλά από τις αρχές λείπουν ακόμα το κίνητρο και το όπλο του φόνου, για να «δέσουν» την υπόθεση.

Ο 13χρονος Τζέιμι Μίλερ, τον οποίο ενσαρκώνει απόλυτα ο Όουεν Κούπερ, ξέρει πως «έμπλεξε για τα καλά», αλλά προσπαθεί με το αθώο πρόσωπο, να «κτίσει άμυνες» και να μη περάσει στο «σκοτεινό κόσμο της άλλης πλευράς του φεγγαριού». Δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει το αγόρι ότι ήδη βρίσκεται εκεί.

Το σχολικό περιβάλλον

Στη δεύτερη μεγάλη εικόνα μας «αποκαλύπτει» το σήριαλ «Η εφηβεία» την πραγματικότητα του σύγχρονου σχολικού περιβάλλοντος, για το οποίο «φέρνει στο φως» την αλήθεια η ερωτηματική ατάκα του αστυνομικού επιθεωρητή, Λουκ Μπασκομπ, τον οποίο ενσαρκώνει πιστότατα ο Άσλεϊ Γουόλτερς: «Αναρωτιέμαι, αν τα παιδιά μαθαίνουν πραγματικά, τίποτα εδώ;».

Μέσα σε ένα περιβάλλον, που επικρατεί ο εκφοβισμός (bullying) με τη ψυχολογική και τη σωματική κακοποίηση των μαθητών από τους συμμαθητές τους αναδεικνύεται «ανάγλυφα» το χάσμα των γενεών, το οποίο έγκειται στους έφηβους με τους καθηγητές και τους γονείς.

Φαίνεται ταυτόχρονα το πόσο δύσκολο είναι ακόμα να κατανοήσουν οι ενήλικες το κόσμο του «μάτριξ», στον οποίο έχουν εισέλθει τα παιδιά μέσω της ψηφιακής διάστασης και τη «νέα» γλώσσα, που χρησιμοποιούν αυτά μέσω των εικονιδίων.

Η απόσταση

από τους γονείς

Η απόσταση από τους γονείς είναι μεγάλη για μια μερίδα των αγοριών και των εφήβων, αλλά όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια. Κι ούτε όλοι οι γονείς είναι ίδιοι.

Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές με το γιο του αστυνομικού επιθεωρητή, Λουκ Μπασκομπ, που βοηθά τον πατέρα του να «εμβαθύνει» στο ψηφιακό περιβάλλον των συμμαθητών του και του δεύτερου, ο οποίος προτείνει στο παιδί του να γευματίσουν μαζί μετά από το σχολείο. Δεν τον «αφήνει» μόνο, δηλαδή, ως πατέρας σε μια δύσκολη κατάσταση και τον πάει σε ένα χώρο, όπου προφανώς μπορούν μόνοι να συζητήσουν πιο ανάλαφρα οι δύο τους.

Στο μεταίχμιο

Στο μεταίχμιο και σε ένα δύσκολο «σταυροδρόμι» βρίσκεται η καλύτερη φίλη της δολοφονημένης μαθήτριας, η Τζέιντ, που την υποδύεται υπέροχα η Φατίμα Μποτζάνγκ και η οποία «ακροβατεί» ανάμεσα στη βία και στο καλό. Έχει δύσκολο δρόμο μπροστά της και η  σκηνή με την επιστροφή από το σχολείο μας «αφήνει» με ένα «μεγάλο» ερώτημα: Άραγε, τι δρόμο θα ακολουθήσει μελλοντικά αυτή η κοπέλα και πόσα μπορεί να «βαστάξει» ένα κορίτσι, αφού έχασε το ψυχολογικό στήριγμά της, που ήταν συγχρόνως και η καλύτερη φίλη της;

Στον αντίποδα

Στον αντίποδα «τοποθετείται» ο συνομήλικος συμμαθητής του ήδη συλληφθέντα, Τζέιμι Μίλερ, που συλλαμβάνεται ως συνεργός της υπόθεσης δολοφονίας και ο οποίος «έχει διαβεί το Ρουβικώνα», αλλά δεν έχει κάνει ακόμα το ανεπανόρθωτο κακό.

Η προσπάθεια να αποφύγει με το «φυγή και το τρεχαλητό» τις ερωτήσεις του αστυνομικού επιθεωρητή, Λουκ Μπασκομπ καταλήγει στη καταδίωξη και στη σύλληψή του. Έχει ευθύνες και το ξέρει, αλλά η αντίδρασή του, τον «σπρώχνει στο χείλος του ερέβους». Άραγε, αυτό το αγόρι θα μείνει στο ίδιο «σκοτεινό» μονοπάτι ή θα το σώσει η οικογένειά του; Ιδού η απορία.

Η ψυχολογική εμβάθυνση

Το κακό, όμως μπορεί να έχει την εικόνα του πιο αθώου αγγελικά προσώπου, το οποίο δε μπορεί να ξεχωρίσει την κακώς εσφαλμένη αρρενωπότητα, το πως οι άνδρες θα πρέπει να βλέπουν πραγματικά τις γυναίκες ως ανθρώπινα όντα κι όχι ως στρεβλή έκφραση της σεξουαλικότητας, καθώς και αν δύναται να συνειδητοποιήσει την πραγματική διάσταση της πατρικής φιγούρας.

Όλα αυτά «καθρεπτίζονται» καίρια στη συνεδρία του Τζέμι Μίλερ με τη ψυχολόγο Μπριόρι Άριστον, που την ενσαρκώνει πιστότατα η Έριν Ντόχερτι, η οποία μαζί ε τον Όουεν Κούπερ. δίνουν πραγματικά ρεσιτάλ ερμηνείας στο τρίτο επεισόδιο.

Αυτά τα βλέμματα

Στα βλέμματα αυτών των δύο ηθοποιών «απεικονίζεται»  καίρια η «ακροβασία ανάμεσα στη κοινωνική νόρμα και στην υπέρβασή της. Ως ψυχολόγος ξέρει η Μπριόρι Άριστον (Έριν Ντόχερτι)  πως θα πρέπει να αποκαλύψει όλο το θυμό, που νιώθει αυτός ο νεαρός άνδρας.

Ακόμη, γνωρίζει η ίδια πως το διαστρεβλωμένο μοντέλο  της τάχα αρρενωπότητας, που θεωρεί  ιδιοκτησία του, τη κάθε γυναίκα κυριαρχεί παντού, αφού και ο φύλακας της ψυχιατρικής κλινικής τη «φλερτάρει» υπογείως και ασύστολα για να «σπάσει τις άμυνές της». Κάτι, που δε θα συμβεί ποτέ.

Τα ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα

του θυμού

Μέσα από τις ερωτήσεις της ψυχολόγου  μας φανερώνει ο συλληφθέντας, Τζέιμι Μίλερ ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του. Είναι ένα αγόρι με «τρομερά» ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα του θυμού του. Είναι ένας έφηβος, που έχει διαστρεβλώσει στο παρελθόν την ανησυχητική ματιά του πατέρα του και την έχει συνδέσει στο μυαλό του με τη σκέψη ότι ντρεπόταν ο γονιός του γι’ αυτόν.

Ακόμη, ο ίδιος δε μπορεί ως προσωπικότητα να ξεχωρίσει τα όρια, που υφίσταται μεταξύ του ανεπανόρθωτου, δηλαδή της δολοφονίας και της υπαρκτή ζωής, καθώς και το γιατί ο συμμαθητής και συνεργός του, βρίσκεται στο σπίτι του, ενώ ο ίδιος είναι έγκλειστος στη ψυχιατρική φυλακή. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει, δηλαδή, κανένα όριο. Είναι ανεξέλεγκτος.

Τα δάκρυα της Μπριόρι Άριστον (Έριν Ντόχερτι) είναι ένας θρήνος για την απώλεια δύο ανθρώπινων ψυχών,του θύματος και του θύτη της. Αυτά τα δάκρυα της ψυχολόγου θρηνούν για το αγόρι «που βυθίστηκε στο σκοτάδι», από το οποίο δε θα «εξέλθει» ποτέ καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Πίσω

από τις

«κλειστές» πόρτες μιας οικογένειας

Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις δει την πιο σημαντική σκηνή αυτής της τηλεοπτικής σειράς, τότε «έρχεται» το συνταρακτικό τέταρτο μέρος, το οποίο θέτει και «ανιχνεύει» τα εξής καίρια ερωτήματα:

♦Πόσο μπορούμε να ξέρουμε το τι γίνεται πίσω από τις «κλειστές» πόρτες μιας οικογένειας;

♦Γιατί, οι γείτονες και οι περίοικοι κατακρίνουν τόσο εύκολα, ενώ ξέρουν μόνο τα όσα φανερώθηκαν για ένα αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά δε δύναται να ξέρουν εκείνες τις «λεπτές» λεπτομέρειες της κάθε ιστορίας;

♦Πως μια καθόλα φιλήσυχη οικογένεια «φθάνει» να ζήσει και να «ανέβει» το δικό της, «Γολγοθά»;

Η απάντηση

είναι η οικογένεια

Εδώ, η ιστορία μας δείχνει ότι η απάντηση βρίσκεται πάντοτε στο πρωτογενές κύτταρο της κοινωνίας, που δεν είναι άλλο από την οικογένεια. Γι’ αυτό το λόγο λέει η αδελφή του Τζέιμι Μίλερ, που την ενσαρκώνει υποδειγματικά η Αμελί Πιζ: «Είμαστε οικογένεια, θα αντέξουμε, εδώ θα μείνουμε, αν πάμε αλλού και το μάθουν, θα είναι χειρότερα».

Η σπαρακτική σκηνή με τους λυγμούς και τα δάκρυα του Στίβεν Γκράγχαμ ως πατέρα του Τζέιμι, Έντι Μίλερ αποτελεί μια από τις πιο δυνατές ερμηνείες, που έχουμε δει εκ ενός ηθοποιού. Πραγματικά κλάψαμε μαζί του. H ατάκα: «Καληνύχτα γιε μου» και η κίνηση  με το να σκεπάζει στοργικά το αρκουδάκι, συμβολίζει τα όνειρα και το μέλλον, που χάθηκαν οριστικά.

Γιατί, όπως έχουμε γράψει παλαιότερα σε στίχους:

«Είναι το κάτι άλλο

η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

Έντγκαρ Πόε,

σκηνές, υπόκωφες μουσικές,

Δράκουλες σου πίνουν το αίμα,

Εντοιχισμένοι άνθρωποι, δεν έχουν καμία ελπίδα

τρόποι και λόγια»…

©Typologos.com 2025