Η Φρενήρης Πραγματικότητα σαν ταινία
Γράφει ο Νίκος Μόσχοβος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Ένα σχόλιο επάνω στη φρενήρη πραγματικότητα, που προέβλέψε ο κινηματογράφος, κάνει ο δημοσιογράφος-συγγραφέας, Νίκος Μόσχοβος. Φωτογραφία από Dante 🇦🇷 T από το Pixabay
Η ανθρωπότητα, τουλάχιστον στο Δυτικό κόσμο και σε ένα μέρος της Ασίας, ζει το φαινόμενο της φρενήρους «πραγματικότητας», όπως το αποτύπωσε καίρια κι ο κινηματογράφος.
Είναι ένα φαινόμενο, το οποίο δεν έχει εξεταστεί ακόμα βαθιά κι ενδελεχώς από την επιστήμη.
Είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο με κοινωνιολογικές, οικονομικές,ψυχολογικές και πολιτικές πτυχές.
Συνάμα, ένα παζλ, που «αγγίζει» όλους τους τομείς δραστηριοποίησης της ανθρώπινης κοινωνίας.
Μερικά παραδείγματα
Παραδείγματος χάριν, όλοι- όλες τρώμε σήμερα στις επιχειρήσεις γρήγορου φαγητού, εκφραζόμαστε γρήγορα- ταχύτατα και περιληπτικά στα κινητά τηλέφωνα , ενώ «συνομιλούμε» τάχιστα μέσω των εφαρμογών ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και των διάφορων ψηφιακών εφαρμογών επικοινωνίας με το πρόσωπο, που μας ενδιαφέρει.
Επίσης, θέλουμε οι δουλειές μας, να γίνονται γρήγορα και τρέχουμε να προλάβουμε τους στόχους της ημέρας, που έχουμε θέσει οι ίδιοι και οι ίδιες. Η κοινωνική επαφή υφίσταται πλέον μόνο μέσα στο μικρό περιβάλλον της οικογένειας, η οποία κι αυτή φθείρεται ως συνεκτικός θεσμός από τους φρενήρεις απαιτητικούς ρυθμούς της επιβίωσης.
Τα πάντα
γίνονται αστραπιαία
Τα πάντα γίνονται αστραπιαία-ταχύτατα και ο άνθρωπος μεταβάλλεται βαθμιαία σε μια καταναλωτική μηχανή, δίχως να διαθέτει την ατομική σκέψη ή την αντίστοιχη επιλογή. Άλλωστε, το είχε προβλέψει αυτό και ο Τζον Κάρπεντερ στο φιλμ με τίτλο: «Ζουν ανάμεσά μας».
Την ίδια στιγμή δημιουργούνται τεράστιοι ιδιωτικοί ή δημόσιοι οργανισμοί, στους οποίους παύει σταδιακά να υφίσταται ο κοινωνικός έλεγχος, αφού αναδεικνύεται η «αλάνθαστη μορφή» του ενός ή της μιας ή του απροσδιόριστου οράματος του ενός οποιοσδήποτε κομματικού σχηματισμού.
Η καθημερινότητα
στα όρια
της παράνοιας
Εντός αυτού του πλαισίου «κινείται» και η καθημερινότητα, η οποία «αγγίζει» πλέον τα όρια της παράνοιας, αφού οι έννοιες της διαλεκτικής και της λογικής αντικαταστάθηκαν από τις σοφιστείες, δηλαδή της παραμόρφωσης των πραγμάτων για να αποκτηθεί το ιδιοτελές όφελος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα νομίζω ότι αναδεικνύεται το μοντέλο του διαδικτυακού ανθρώπου και του εξειδικευμένου ατόμου. Είναι ένα καινούριο μοντέλο homo sapie, που κι αυτό δεν έχει μελετηθεί ακόμα σε βάθος και ιδιαίτερα δεν έχει ερευνηθεί το που μπορεί να «οδηγήσει» τη κοινωνία.
Ίσως, γιατί είμαστε ακόμα στα αρχικά στάδια του φαινομένου, που συντελείται μέσα από μια ταχύτατη γραμμική εξέλιξη στη Γη.
Ίσως, και γιατί ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί ή αποφεύγει να συλλάβει τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς του σύμπαντος. Έτσι, παραδίδεται στη φρενήρη γραμμική πραγματικότητα, σκεπτόμενος μόνο το πως θα προστατεύσει το μικρόκοσμό του.
O μέσος άνθρωπος αδυνατεί ή αποφεύγει να συλλάβει τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς του σύμπαντος. Έτσι, παραδίδεται στη φρενήρη γραμμική πραγματικότητα, σκεπτόμενος μόνο το πως θα προστατεύσει το μικρόκοσμό του.Φωτογραφία από Dante 🇦🇷 T από το Pixabay
Η έννοια
του διανοητή-πανεπιστήμονα
Η έννοια του διανοητή- πανεπιστήμονα έχει εξοβελιστεί κι αυτή, ενώ όλα τα ορίζουν σιγά-σιγά ορισμένοι εξειδικευμένοι άνθρωποι, οι οποίοι «χαμένοι» μέσα στη γνωσιακή μονομέρειά τους, κάνουν πως δε βλέπουν τη ψυχολογική φθορά του κάθε ανθρώπου.
Τι σας θυμίζουν;
Τι άραγε, σας θυμίζουν όλα αυτά;
Μήπως σας θυμίζουν τους μύχιους φόβους σας;
Μήπως, τρομοκρατείστε μπροστά στο αύριο;
Στο μεταξύ, οι ρυθμοί «τρέχουν» και τα γρανάζια της μηχανής του χρόνου «γυρίζουν» ανελέητα για όλους μας.
Το αληθινό
«Μάτριξ»
Το αληθινό «Μάτριξ» είναι δίπλα μας,αλλά δε το βλέπουμε.
Ή δε θέλουμε, να το φανταστούμε, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι φοβόμαστε να το αντικρίσουμε.
Επιπλέον, μια μερίδα της σύγχρονης διανόησης ξέχασε μέσα σε αυτή τη πορεία πως το σύμπαν διαθέτει το δικό του χρόνο.
Ο διαστημικός μακρόκοσμος ή μικρόκοσμος διακατέχεται από ένα χρόνο, που είναι αλλιώτικος εκ του γήινου.
Είναι ένα σύμπαναέναο και αιώνιο, πάντα οντολογικό, το οποίο αδιαφορεί για τον ανθρώπινο χρόνο, αφού «κινείται» αργά και κυκλικά με την αδυσώπητη βραδύτητα, που του ταιριάζει.
Μέσα σε δισεκατομμύρια χρόνια θα φτιάξει η φύση μια καινούργια θάλασσα ή θα διαμορφώσει το τοπίο του κάθε πλανήτη. Εμείς κάνουμε, ότι το αγνοούμε αυτό. Μα τίποτε, δεν μένει στατικό, αλλά και τίποτα δεν αλλάζει και γρήγορα. Η κλεψύδρα, όμως, «τρέχει» γρήγορα για εμάς.
Μονάχα
«μια σταλιά»
Γιατί η κάθε ζώσα πραγματικότητα διαθέτει τους δικούς της ρυθμούς.
Εντούτοις, εμείς οι άνθρωποι επιμένουμε να τρέχουμε:
Και τρέχουμε και τρέχουμε.
Αγνοώντας ότι ως μια κοινότητα η ανθρωπότητα είμαστε μονάχα «μια σταλιά» μέσα στο απέραντο αρχέγονο σύμπαν, όπως εύστοχα τη περιέγραψε με φιλοσοφικό οπτικό αναστοχασμό ο Αμερικανός σκηνοθέτης, Στάνλεϊ Κιούμπρικ στην αριστουργηματική ταινία επιστημονικής φαντασίας,«2001:Οδύσσεια του Διαστήματος».
Εκεί καρέ με καρέ εξιστόρησε τη στιγμή, κατά την οποία που ο άνθρωπος θα έλθει σε επαφή με τον αληθινό χωροχρόνο και τη πραγματική διάσταση του σύμπαντος..
©Typologos.com 2022
