Χαιρόμαστε καθόλου τη ζωή μας;

Γράφει η

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας

Άραγε, χαιρόμαστε καθόλου τη ζωή μας; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει η δημοσιογράφος-συγγραφέας, Μαρία Σκαμπαρδώνη. Φωτογραφία από Alfonso Cerezo από το Pixabay

Άραγε, χαιρόμαστε καθόλου τη ζωή μας; Αυτή τη τόσο σύντομη και συνάμα τόσο όμορφη ζωή μας; Είμαστε μία από τις πιο αγχωμένες χώρες στο κόσμο, έχουμε ξεχάσει να ζούμε ουσιαστικά και απλώς υπάρχουμε.

Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει φανατικά, πρόσφατα- όμως – διάβασα ξανά την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το τελευταίο βιβλίο από τα 27 της Καινής Διαθήκης, το οποίο αφορά στη συντέλεια του κόσμου και το σφράγισμα των ανθρώπων.

Η σκέψη

Προσωπικά, σκεφτόμουν το χάραγμα των ανθρώπων όχι μόνον ως σφράγισμα, το οποίο θα έρθει στο δεξί χέρι μας, πρακτικά. Το σκεφτόμουν ως τη θλιβερή κατάσταση, την οποία βιώνουμε όλοι σήμερα, αυτή την εξουθενωτική προσπάθεια να πληρώνουμε ανάγκες που δε τελειώνουν, έχοντας γίνει ρομπότ και έχοντας απομακρυνθεί από τη χαρά , καθώς και τη γειτνίαση με τους άλλους ανθρώπους.

Η πνευματική τροφή

και η εργασία

Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως δίνουμε πια περισσότερη σημασία στα υλικά πράγματα και λιγότερα στη πνευματική τροφή, τη συναναστροφή, καθώς και τις σχέσεις με άλλους ανθρώπους.

Οι περισσότεροι θεωρούν πως η εργασία είναι εκείνη, που εξυψώνει ηθικά έναν άνθρωπο.

Έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον. Δεν υπάρχει σχέση προσώπων, στην οποία θα εφαρμόζεται ανταλλαγή προϊόντων και αλληλεπίδραση ψυχών.Φωτογραφία από Rainer Maiores από το Pixabay

Η απώλεια

της ανθρώπινης υπόστασης

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τη προσκόλληση στα υλικά αντικείμενα και τη διαρκή αγωνία μας, να πληρώσουμε λογαριασμούς σε απρόσωπες εταιρείες, αποδεικνύει το αντίθετο:

Πως γίναμε άνθρωποι που χάνουμε σταδιακά την ανθρώπινη υπόστασή μας, και αναλωνόμαστε σε μία καθημερινή ρουτίνα που τελειώνει τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις μας.

 Και χάνεις την ανθρώπινη υπόστασή σου, επειδή αυτά που κερδίζεις τους τα δίνεις όλα, για να επιστρέψεις σε μία οικογένεια , που είναι και εκείνη εξουθενωμένη από τη δική της, κοπιώδη εργασία.

Η απομάκρυνση

Πόσο ευτυχισμένοι και πλήρεις εσωτερικά αισθάνονται οι άνθρωποι, οι οποίοι εργάζονται αυτή τη στιγμή; Έχουμε γίνει ρομπότ, προσπαθώντας να επιβιώσουμε σε μία αρένα, η οποία είναι αιμοδιψής και ατελείωτη. Έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον. Δεν υπάρχει σχέση προσώπων, στην οποία θα εφαρμόζεται ανταλλαγή προϊόντων και αλληλεπίδραση ψυχών.

Άνθρωποι χαμένοι σε πολυεθνικές, οι οποίοι κάνουν πράγματα που δεν αγαπούν και προωθούν προϊόντα, τα οποία δε χρειαζόμαστε πραγματικά, για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Και αυτό που βιώνουμε τώρα, είναι μία μορφή Κόλασης, πραγματικά. Διότι είμαστε χαμένοι μέσα σε μία κοινωνία, που όλοι θέλουμε να αποφύγουμε και ταυτόχρονα προσπαθούμε, ώστε να μη χάσουμε..

©Typologos.com 2023